Home | Evi en Mono de eenhoorn | Carlitos' vorige leven |
Tjee Mono, ben jij het? Ik dacht dat mama mijn lamp aandeed.
Je bent intussen toch wel gewend aan mijn licht?
Tuurlijk, maar ik droomde zojuist van de kleurentuinen van koningin Sofia en ineens zag ik jou
door de groene lucht vliegen, met mij op je rug.
Kan me voorstellen dat je af en toe niet meer weet wanneer je droomt, of wanneer je met mij met je lichtlichaam bij kinderen op bezoek gaat.
Eens even checken… o ja, ik zie dat mijn lijf slaapt en mijn geest is wakker.
Ja, dan kunnen we weg.
We gaan naar Portugal, naar Carlitos. Een jongen met een bijzonder verhaal.
Ik verklap nog even niets. Klim maar op mijn rug.
Olá Carlitos.
Goeie grutjes, Mono? Wat is het lang geleden dat je hier was!
Wat ben ik blij je weer te zien!
Hé, kénnen jullie elkaar al?
Olala, allicht ken ik Mono. Toen ik drie was, mocht ik regelmatig een stukje op zijn rug vliegen.
Kun jij Mono verstaan?
Af en toe één zinnetje. Ik weet dat hij Mono heet en dat hij heel lief is.
Mono heeft niet verteld waarom we naar jou zijn gegaan. Weet jij het soms, Carlitos?
Misschien omdat ik me mijn vorige leven kan herinneren?
O ja, vertel eens wat je nog weet!
Ik was een Engelse Lord en woonde in een klein kasteeltje met veel grond er omheen.
Ik had verschillende paarden en elke dag ging ik erop uit.
Met mijn paard sprong ik over de hagen en sloten. Gewéldig vond ik dat!
Had je ook familie?
Ik was getrouwd en had drie zonen en twee dochters.
Kun je je nog herinneren wat je zoal deed?
Mijn hobby was oude klokken repareren. Mijn huis hing vol klokken.
Om het hele uur was het een flink kabaal, als al die klokken tegelijk tingelden.
Wanneer kwam je erachter dat het geen droom was, maar een herinnering aan een vorig leven?
Dat zal ik je vertellen. Toen ik drie jaar was, begon ik ineens Engels te praten tegen
mijn ouders. Ze snapten er niets van, want hier in Portugal praten mensen
Portugees met elkaar, dat lijkt op Spaans.
Misschien van tekenfilmpjes op TV geleerd?
Nee, want wij hadden toen nog geen televisie.
Merkwaardig.
Tja, dat vonden mijn ouders ook. Later toen ik naar school ging, bleek ik erg
dyslectisch te zijn.
De letters lijken dan door elkaar te dansen hè?
Zoiets ja. Ik kan nog steeds niet goed lezen en schrijven.
Lijkt me lastig.
Is het ook. Maar op een dag was ik met mama in de bibliotheek en ik zag dat ze
Engelse boeken hadden. Ik nam er een uit de kast en begon te lezen.
Kon je Éngels lezen?
Ja, zonder enige moeite! Onbegrijpelijk hè! Ik snapte er zelf ook niets van.
Mama heeft het boek geleend en thuis wist ik niet wat me overkwam:
ik kon voor het eerst in mijn leven normáál lezen.
Ik las het boek in één ruk uit en vond het helemaal super!
Had je intussen nog steeds geen Engelse les gehad?
Nee, ik had nooit één les gehad en niemand in mijn omgeving sprak Engels.
Bijzonder.
In het Portugees kan ik dus bijna niet lezen en schrijven maar wel in het Engels.
Ik maak dan geen enkele fout. Weet jij eigenlijk hoe dat komt?
Ik denk dat allerlei informatie uit je leven wordt opgeslagen in je ziel.
Kan het daarom zijn dat kleine kinderen ineens magnifiek kunnen pianospelen,
zonder ooit les te hebben gehad?
Precies. Dan waren ze waarschijnlijk in hun vorige leven al een briljant pianospeler geweest.
Of professor in de wiskunde.
Ja, of klokkenmaker.
Weet je, toen ik ongeveer vijf jaar was, kon ik al klokken repareren.
Ik denk dat ik die kennis ook heb meegebracht, want niemand heeft me het ooit geleerd.
Grappig hè! Maar meestal herinner je je vorig leven niet, omdat je het niet áán zou kunnen
om alle nare gebeurtenissen te blijven onthouden.
Met elke nieuwe geboorte is je schriftje nog leeg, zal ik maar zeggen.
Zonder zware rugzak van je vorige leven?
De gebeurtenissen waarvan je iets geleerd hebt, sla je op in je geest en de wijsheid van
die ervaring neem je weer mee naar je volgende leven.
En wat je nog niet geleerd hebt?
Dat neem je óók mee, maar daar ben je je niet bewust van.
Dat zit diep verborgen en komt af en toe eens naar boven piepen, om te kijken of je er nu rijp voor bent, om er wat aan te veranderen.
Geef eens een voorbeeld.
Uhm… Iemand heeft bijvoorbeeld in een vorig leven de baas gespeeld over zijn vrouw.
Hij wilde bepalen wat zijn vrouw moest doen, alleen zijn mening was belangrijk.
In zijn volgende leven kan het zijn dat hij een vrouw treft die de baas over hém speelt.
Hij verzet zich daar heftig tegen,
want hij ervaart het als onaangenaam. Dan gaat hij proberen zélf de macht over te nemen.
Kijk, en hiér komt het oude gedrag van zijn vorige leven dus wéér naar boven.
Wat zal hij dan gaan doen?
Tja, als hij inziet dat alles wat je op je weg krijgt, een gevolg is van wat hij ooit zélf
heeft gedaan, dan is het goed.
Hij zal dan de ander niet beschuldigen, maar naar zichzelf kijken.
En zichzelf veranderen.
Dáár gaat het om. Je moet uit alle ervaringen iets over jezelf leren, wijs worden dus.
Wat zou ik uit mijn leven als Engelse Lord moeten leren?
Dat weet ik écht niet. Je moet gewoon goed opletten wat er in je dagelijkse leven gebeurt
en wat het met je doet.
Als je bijvoorbeeld steeds om dezelfde dingen geïrriteerd raakt,
dan zul je juist dáár iets aan kunnen veranderen.
Irritaties stop ik maar liever heel diep weg, ik wil er niet aan denken.
Misschien zou je er juist wél aan moeten denken. Besef dat het niet voor niets op je weg komt.
Je irritatie is de wegwijzer van je verborgen gevoel, hiermee krijg je juist
een káns om er iets mee te doen.
Slimme gedachte.
Kun je hier iets mee?
Ik denk dat dát de reden is dat jullie samen hier zijn.
Wellicht… Kijk, Mono lacht naar je. Ik denk dat je het goed geraden hebt: je zult misschien
nu aan je irritaties willen gaan werken.
Dank jullie wel, Mono en vreemdeling.
Oeps, vergeten te vertellen dat ik Evi heet. Adios Carlitos.
Adios Evi.
Weet je, ik heb zelf ook herinneringen aan een paar vorige levens.
Eén keer zag ik mezelf als een Afrikaanse kruidenvrouw.
In een ander leven werkte ik als non bij arme kinderen
Ook heb ik in Tibet in de bergen gewoond.
Je hebt gelijk, het klinkt ongelooflijk, maar het is heus waar.